Portali
nga ne erresiren e vetmise....
Gjithcka para meje u erresua.U shkaktua nje erresire aq e madhe sa as veten se gjej dot me.Dhe ndersa shkruaj ne kete dhome te erret,ne mendje me vlojne mijera mendime qe nuk te cojne askund,thjesht te mbyllin me shume ne kete erresire qe fati rezervoi per mua.
Thuhet se pas detit te qete fshihet stuhia...dhe ja ajo arriti dhe te une tashme.Me gjeti te papergatitur,me kapi ne habi ndersa une po shijoja jeten time dhe gezimet qe me sillte adoleshenca,te cilat ua lane vendin trazirave dhe depresionit qe sjell kjo moshe.
Ndoshta eshte e kote te flas per nje gabim qe e shkaktova vete.Nje gabim i cili me coi drejt nje udhekryqi te ngaterruar me shume rruge,po vetem njera prej tyre te nxjerr ne drite,te tjerat te cojne drejt burgut te erret te vetmise.Ne realitet pelqej te rri vetem.Te mendoj dhe te shoqerohem me vetmine.Ne fillim e kisha te veshtire por me pas ajo me joshi dhe me terhoqi me shume drejt vetes...Dhe ja rezultati i saj;nje njeri i vetmuar ne fund te gremines se streseve dhe anktheve qe ben perpjekje te dale serish ne siperfaqe.Por s'mundet se eshte i zhytur aq thelle sa nuk mundet te dale dot.As vetmia shoqja e tij me besnike smund ta ndihmoje.Ndoshta do vije nje cast dhe do dale ne siperfaqe,do kacavirret ne guret e thyer te gremines dhe ashtu i gjakosur do arrije te shohe driten e cila ka aftesine te verboje nje njeri qe ka nje kohe te gjate qe gjendet ne erresire.
Dhe kjo me jep shprese ...shprese se ndoshta dhe une do mundem te dale ndonjehere nga gremina ku kam perfunduar.Por jam e vetme,njerezit qe mundohen te me nxjerrin ne siperfaqe po me shtyjne akoma me poshte.Ju lutem me lini...me lini pak hapesire te mundem dhe une te marr fryme e lirshme.Ndoshta per kete me pelqen te rri vetem,jo se me pelqen vetmia por se me bezdisin njerezit perreth.
A thua jam thjeshte nje njeri i ftohte qe s'arrin te doje askend?Pse une nuk mundem te afrohem me njerezit?Eshte faji im apo i tyre?A ka vend dhe per mua ne kete bote?Edhe sa kohe do jem pjese e vecuar e botes sime???
Mijera pyetje pa pergjigje rendojne koken time.Kam nje duf ne zemer dhe dua ta nxjerr.E shoqeroj me lotet qe rrjedhin nga syte e mi qe kane filluar te nxihen dhe te zbehen njekohesisht.Eshte gabimi im per te cilin nuk ndjej dot pendim........
Gjithcka para meje u erresua.U shkaktua nje erresire aq e madhe sa as veten se gjej dot me.Dhe ndersa shkruaj ne kete dhome te erret,ne mendje me vlojne mijera mendime qe nuk te cojne askund,thjesht te mbyllin me shume ne kete erresire qe fati rezervoi per mua.
Thuhet se pas detit te qete fshihet stuhia...dhe ja ajo arriti dhe te une tashme.Me gjeti te papergatitur,me kapi ne habi ndersa une po shijoja jeten time dhe gezimet qe me sillte adoleshenca,te cilat ua lane vendin trazirave dhe depresionit qe sjell kjo moshe.
Ndoshta eshte e kote te flas per nje gabim qe e shkaktova vete.Nje gabim i cili me coi drejt nje udhekryqi te ngaterruar me shume rruge,po vetem njera prej tyre te nxjerr ne drite,te tjerat te cojne drejt burgut te erret te vetmise.Ne realitet pelqej te rri vetem.Te mendoj dhe te shoqerohem me vetmine.Ne fillim e kisha te veshtire por me pas ajo me joshi dhe me terhoqi me shume drejt vetes...Dhe ja rezultati i saj;nje njeri i vetmuar ne fund te gremines se streseve dhe anktheve qe ben perpjekje te dale serish ne siperfaqe.Por s'mundet se eshte i zhytur aq thelle sa nuk mundet te dale dot.As vetmia shoqja e tij me besnike smund ta ndihmoje.Ndoshta do vije nje cast dhe do dale ne siperfaqe,do kacavirret ne guret e thyer te gremines dhe ashtu i gjakosur do arrije te shohe driten e cila ka aftesine te verboje nje njeri qe ka nje kohe te gjate qe gjendet ne erresire.
Dhe kjo me jep shprese ...shprese se ndoshta dhe une do mundem te dale ndonjehere nga gremina ku kam perfunduar.Por jam e vetme,njerezit qe mundohen te me nxjerrin ne siperfaqe po me shtyjne akoma me poshte.Ju lutem me lini...me lini pak hapesire te mundem dhe une te marr fryme e lirshme.Ndoshta per kete me pelqen te rri vetem,jo se me pelqen vetmia por se me bezdisin njerezit perreth.
A thua jam thjeshte nje njeri i ftohte qe s'arrin te doje askend?Pse une nuk mundem te afrohem me njerezit?Eshte faji im apo i tyre?A ka vend dhe per mua ne kete bote?Edhe sa kohe do jem pjese e vecuar e botes sime???
Mijera pyetje pa pergjigje rendojne koken time.Kam nje duf ne zemer dhe dua ta nxjerr.E shoqeroj me lotet qe rrjedhin nga syte e mi qe kane filluar te nxihen dhe te zbehen njekohesisht.Eshte gabimi im per te cilin nuk ndjej dot pendim........
